চিন্তা- প্ৰবাহ (২)

স্নেপশ্বট (.১.) : 

কলেজৰ পৰা ৰুমলৈ আহি আছো । ৰাস্তাটো পাৰ হ’ব নোৱাৰা বাবে দীঘলীপুখুৰীৰ পাৰতে ৰৈ আছিলো । তেনেতে এটা সৰু ল’ৰা আগবাঢ়ি আহিল আৰু মোৰ আগত তাৰ হাতত থকা বাতিটো আগবঢ়াই দিলে । ল’ৰাটোৰ চেহেৰা-পোছাক চাই বেয়া লাগিল আৰু তাৰ বাতিটোত টকা দুটা দি দিলো । সি দৌৰি গুচি গ’ল । মইও আহিব ওলাইছিলোৱে , তেনেতে মোৰ পুনৰ ল’ৰাটোৰ প্ৰতি চকু গ’ল ।এইবাৰ তাক দেখিলো দোকান এখনৰ আগত । ভাবিলো , “নিশ্চয় কিবা খোৱা-বস্তু আনিব গৈছে । ” পিছমূহুৰ্ততে তাক দোকানখনৰ পৰা ওলাই অহা দেখিলো । পিছে তাৰ হাতত মই ভবাৰ দৰে বিস্কুট বা চকলেট নাছিল ; তাৰ হাতত আছিল বিষাক্ত ‘ DENDRITE ’ ৰ পেকেট এটা । মোৰ চকুৰ আগতে সি ‘ DENDRITE ’ খিনি হাতত ল’লে , এবাৰ শুঙিলে আৰু খাই পেলালে । কেইটামান মূহুৰ্তৰ ভিতৰতে এই ভয়াবহ কামতো সংঘটিত কৰি সি সেইখিনি ঠাইৰ পৰা দৌৰ দিলে । 

আমাৰ বাৰু এইখিনি ল’ৰা-ছোৱালীৰ প্ৰতি অকণমানো দায়িত্ব নাইনে ??????????????? 

স্নেপশ্বট (.২.) :

 সময় দুপৰীয়া ১ মান বাজিছে । পানবজাৰলৈ ওলাই গৈছিলো কিতাপ কিনিবৰ বাবে । দুপৰীয়াৰ গুৱাহাটীৰ ৰাস্তা । ভীষণ ব্যস্ত । তেনেতে দেখিলো বয়সিয়াল মানুহ এজনে হাতত পেং লৈ ZEBRA CROSSING ত ৰখি আছে । কিন্ত এখনো গাড়ীয়ে মানুহজনলৈ লক্ষ্য কৰি গতিবেগ কমোৱা নাই ; গাড়ী ৰখোৱাটো দূৰৈৰে কথা । গুৱাহাটীৰ ৰাজপথত দামী গাড়ী চলোৱাটো ডাঙৰ কথা নহয়; ZEBRA CROSSING বা TRAFIC SIGNAL মানি গাড়ী চলোৱাটোহে ডাঙৰ কথা । • মানুহজনক ৰাস্তাটো পাৰ হৈ যোৱাত সহায় কৰি দি এক অনন্য অনুভূতিৰ অংশীদাৰ হ’লো ।

 স্নেপশ্বট (.৩.) : 

চন্দনা গোস্বামীৰ ‘পাটকাইৰ ইপাৰে মোৰ দেশ ’ গ্ৰন্থখন পঢ়িলো । লেখিকাই যে কিতাপখনৰ বাবে যথেষ্ঠ কষ্ট কৰিছে তাৰ প্ৰমাণ কিতাপখনৰ প্ৰতিটো পৃষ্ঠাতে পোৱা যায় । ১৩,১৪ শতিকাৰ এইছোৱা বুৰঞ্জী লেখিকাই যথেষ্ঠ কষ্টেৰে উপন্যাস আকাৰে লিপিবদ্ধ কৰিছে । কিতাপখনক লৈ যিমানে সমালোচনা নহওঁক , তথাপিও মই এইটো কথা বাৰে বাৰে কম যে কিতাপখন পঢ়ি ‘ শিকিলো , জানিলো , বুজিলো ’ । • কিতাপখনৰ আৰম্ভণিতে লেখিকাই কিতাপখনক এখন উপন্যাস বুলি কৈছে । কিতাপখনৰ মাজত ভুলৰ সন্ধান কৰা , কাহিনীক বিকৃত কৰা বুলি অভিযোগ তোলা সমালোচকসকলে কথাতো মন কৰা উচিত । কাৰণ কাহিনীক ৰসাল আৰু মনোগ্ৰাহী কৰাৰ স্বাৰ্থত কেতিয়াবা কেতিয়াবা কিছুমান চৰিত্ৰ বা কাহিনী সজাই-পৰাই একো-একোখন উপন্যাসত অন্তৰ্ভূক্ত কৰা হয় ; কোনো বুৰঞ্জীমূলক উপন্যাসেই ইয়াৰ ব্যতিক্ৰম নহয় ।

স্নেপশ্বট (৪) – 

ভাড়া ঘৰৰ পানীৰ টেংকীটো বেয়া হৈ আছিল বহু দিনৰ পৰা । অৱশেষত মালিকে টেংকিটো ভাল কৰিবলৈ মানুহ এজন মাতিলে । পানীৰ টেংকীটো ভাল কৰি থাকোতে তেওঁ মোৰ চকুৱে চকুৱে পৰিলে , মানুহজনৰ ওচৰলৈ গ’লো আৰু চিনাকি হ’লো । তেওঁৰ নাম খাইৰুল । ঘৰ গোৱালপাৰাৰ কোনো এখন গাওঁত । গুৱাহাটীলৈ ৭-৮ বছৰ আগেয়ে উঠি আগেয়ে উঠি আহিছে আৰু কাৰিকৰৰ কাম কৰি কোনোমতে পেট প্ৰৱৰ্ত্তন কৰি আছে । কথাৰ মাজতে মানুহজনৰ ঘৰ-সংসাৰৰ কথা ওলাল । মানুহজনৰ পৰিয়াল তিনিজনীয়া ; পত্নী আৰু ল’ৰাৰ সৈতে । ল’ৰাটোক নাম লগাই দিছে গুৱাহাটীৰে জাতীয় বিদ্যালয় এখনত । খাইৰুলে কৈ গ’ল ; “ ভাইটি ; কেতিয়াবা দূখ লাগে বুজিছা ! ভালদৰে পঢ়া- শুনা কৰিব পাৰিলে হয়তো এনে অৱস্থা নহ’লহেঁতেন । নিজেতো ভাষাটো ভালদৰে লিখিব নিশিকিলোৱে ! কিন্তু ল’ৰাটোক জাতীয় বিদ্যালয়ত দিছো । আমাৰ ল’ৰা ইংৰাজী মাধ্যমত পঢ়ি চাহাব হ’ব নালাগে , সি অসমীয়া মাধ্যমতে পঢ়ক ; কিন্তু সি যাতে অসমীয়া ভাষা আৰু সংস্কাৰ ভালদৰে শিকে । তাৰ বাবে লাগিলে মই ভিক্ষায়ে কৰিব নালাগক কিয় ! ভাবিলো, “ খাইৰুলহতঁৰ দৰে মানুহ থকালৈকে অসমীয়া , অসমীয়া ভাষা আৰু অসম নমৰে । অসমীয়াৰ অসম , অসম হৈয়ে ৰৈ যাব যুগ যুগান্তৰলৈ । ” 

( ঘটনাটো সম্পূৰ্ণ সত্য । মাথো চৰিত্ৰ আৰু ঠাইৰ নাম সলনি কৰা হৈছে । )