বস্তুবাদ
বগলীটো উৰাৰ সময়তে কাৰোবাৰ অতীত
প্ৰকাশিত হয় বাতৰিকাকতৰ দস্তাবেজত ।
শিয়ালৰ জয়াল আৰাৱৰ দৰেই হৈ পৰে বাঁহীৰ
সুৰবোৰ । নিজানতা আৰু অতৃপ্ততাত
ঠায়ে ঠায়ে মৃত্যু ঘটে কাৰোবাৰ শৈশৱৰ ।
একেদৰেই ক্ষয় হয় আমাৰ দৰে মধ্যবৃত্তৰ
সপোনবোৰ । যোগাযোগৰ অভাৱত মৃত্যু
ঘটে পৰিচয় , প্ৰেম আৰু সফলতাৰ ।
আকৌ আৰম্ভ হয় এখন নতুন খেল ।
একেকেইজনেই খেলুৱৈ … কিন্তু বেলেগ
দৰ্শক !
আচৰিত ।
নিজান দুপৰীয়াৰ কবিতাবোৰৰ দৰেই
তেজবোৰো গোট মাৰে । বাঁহৰ চুঙাত
লৈ তাৰেই
সিঁহতে মহাভোঁজ পাতে ।
অভ্যাগতৰ টকাৰ খেল
আৰু মিঠা আঘাতৰ জনজননি ।
একেইটো সকলো ।
মই , আমি , আপোনালোক !
বাকী নতুন অধ্যায়বোৰ একেদৰেই ৰচিত হ’ব
।
হয়তো কোনো নতুন উত্তৰপুৰুষৰ হাতত ।
আমি মাথো ৰৈ থাকিম ।
বুকুত জীৱনৰ কিতাপ সাৱটি !!!
