শেষপত্ৰ …..
মৰমৰ মা ,
মই যে আজি কল্পনাৰো সিপাৰত ।
নভবা বাস্তৱে আজি কান্দি আছে মোৰ হৃদয়ৰ
শিলটুকুৰাত !
তুমিও !
তুমিওটো এক নভবা ঘটনাৰ নীৰৱ দৰ্শক আৰু
সসীমলৈ ধাৱিত নাৰী !
হয়তো ভাবিবা !
দোষ কাৰ ?
মোৰ ? তোমাৰ ?দেউতাৰ ? আমাৰ পৰিয়ালৰ ?
সমাজৰ ?
মা ! দোষ কাৰো নহয় । দোষ সময়ৰ ।
নভবাকৈয়ে হয়তো সময় হৈ উঠিল এজন পাকৈত
খেলুৱৈ ।
তুমিতো জানাই । মই দবা খেলি ভাল
পাইছিলো ।সহজ আছিল বিপক্ষক
ধৰাশায়ী কৰাতো , মোৰ বাবে ।
ভাবিছিলো !
ভাবিছিলো , সময়কো ধৰাশায়ী কৰি দিম ;
সহজেই ।
কিন্তু , সময় যে ইমান পাকৈত
খেলুৱৈ মইতো উমানেই নাপালোঁ ।
মই হাৰি গ’লো মা ; মই হাৰি গ’লো ।
এইটো জীৱনত মই প্ৰথমবাৰৰ
বাবে হাৰি গ’লো । সময়ক জিকিব দি মই
হাৰি গ’লো ।
মা!
আজি মোৰ দূৰ অতীতলৈ মনত পৰিছে । মোৰ
মনত আছে মা তুমি মোক বহু ডাঙৰলৈ কোলাত
লৈ ফুৰিছিলা । সমনীয়াৰ লগত
কাজিয়া কৰোঁতে যে মোক
স্কেলেৰে কোবাইছিলা । আৰু ! আৰু জ্বৰ
হ’লেযে মোক খুৱাই দিছিলা ।
মই জিকিলে তুমিয়ে হাঁহিছিলা আৰু হাৰিলেও
তুমিয়ে কান্দিছিলা । মনত আছেনে তোমাৰ সেই
দিনটি ; মেট্ৰিকৰ যে ফলাফল দিছিল ! ফলাফল
আশানুৰূপ নহওঁতে মোৰ লগত যে তুমিও
কান্দিছিলা ।
ঘৰৰ পৰা প্ৰথমবাৰলৈ ওলাই
আহোঁতে তুমি যিদৰে কান্দিছিলা ; দৰমহাৰ
প্ৰথম টকাকেইটা তোমাৰ হাতত দিবৰ দিনাও
তুমি একেদৰেই হাঁহিছিলা ।
কিন্তু তাৰ পিছতো মই নিজকে সৌভাগ্যৱান
বুলি ভাবিছিলো আৰু বিৰাট ভাগ্যশালী ।
কাৰণ
মোৰ পিছফালে সদায় যে তুমি আছিলা ।
আচলতে কি জানা ?
আমিবোৰ পুতলা ।
কোনোবাই বনোৱা ,কানোবাই গঢ়োৱা আৰু
কোনোবাই সজোৱা ।
ভাগ্য মা ! ভাগ্য !
মা ! মইও অংগীকাৰ কৰিছিলোঁ , তোমাৰ মুখত
আঁকি দিম , হাঁহি সোবাতকৈ সুন্দৰ ৰেখা ।
তোমাৰ পছন্দকেই আদৰি আনিম মোৰ পছন্দ
বুলি ।
মই ভগৱান নামানো মা । কাৰণ তুমি থাকোতেই
মোক কোনো ভগৱানৰ প্ৰয়োজনেই নাই।
কিন্তু সময় ! মা ! সময় !
পৰিস্থিতি ,
আৰু হৃদয়ৰ তৰংগবোৰ ।
বৈ গৈ উভতি নহা ঢৌবোৰ ।
মইও প্ৰেমত পৰিলোঁ !
নপৰো বুলিও পৰি গ’লো ।
প্ৰেমত ।
তোমাৰ মনত আছেনে ?
উৰুকাৰ ৰাতিটো মই কেনেকৈ অভিশপ্ত
কৰি তুলিছিলো । তোমাৰ আৰু দেউতাৰ আগত
যে মই কৈছিলো মইও প্ৰেমৰ নৈত নাওঁ লৈ ওলাই
গৈছো । মই প্ৰেমত পৰিলোঁ বুলি ।
আৰু তুমি হাঁহিছিলা ; লগতে দেউতাইও ।
তুমি যে হাঁহি শুধিছিলা , “ ক’ৰ ছোৱালী ও’? ”
“ঘৰ?”
মই কৈছিলোঁ , “ অসমৰেই ,লখিমপুৰৰ ।মোৰ
লগত একেলগেই ইঞ্জীনিয়াৰিং পাছ কৰা ।”
তুমি তথাপিও কৈছিলা , “ একো নহয় দে’। তোৰ
পছন্দই আমাৰো পছন্দ ।
মাথো ছোৱালীজনী ভাল হ’লেই হ’ল আৰু
আমাৰ দৰেই ব্ৰাহ্মণ ।আমি জানো , তই আমাক
নিৰাশ নকৰ ।”
এতিয়া নামটো ক’ আকৌ !
তেতিয়া তুমি কল্পনা কৰিব নোৱাৰাকৈ মোৰ
বুকুখন বিষাইছিল ।যেন কোনোবাই
হাতুৰীৰেহে কোবাইছিল হৃদয়ৰ ৰঙা তৰাটিত ।
তথাপিও মই উত্তৰ দিছিলো ; “ফৰিদা ,
ফৰিদা চুলতানা ।”
সময়ে তেতিয়া বৰ জোৰেৰে হাঁহিছিল। কি এক
ক্ৰুৰ হাঁহি । সেই হাঁহিয়ে মোক এতিয়াও
খেদি ফুৰিছে , খেদিয়ে আছে ।
তুমি যে তেতিয়া মোক
প্ৰথমবাৰলৈ চৰিয়াইছিলা ।
আৰু দেউতাই ! দেউতাই কোঠালৈ গৈ কেৱল
কান্দিছিল ।
দেউতাৰ কান্দোন !
মই পাগল হৈ গৈছিলো জানা ।
তথাপিও তুমি বুজাইছিলা , মইও বুজিছিলোঁ ।
কিন্তু বাৰে বাৰে অবুজন হৈহে ।
মোৰ বাবে সময় ৰৈ থকা নাছিল ।
আচলতে মই উপায়হীন ।
এজন ব্যৰ্থ বাটৰুৱা ।
প্ৰেম আৰু জীৱনৰ সমাধিত ৰৈ থকা ।
এজন নিচাসক্ত স্বপ্নাতুৰ ।
ভুল কৰিছিলো । দুয়োজনেই । ফৰিদা আৰু মই ।
যৌৱনৰ ভুল ।
ফৰিদাৰ সন্তানৰ ……
মই বিশ্বাসঘাটক নহওঁ মা !
ফৰিদাক প্ৰতাৰণা কৰি সুখেৰে থকা ।
আৰু কাপুৰুষো নহওঁ !
তোমালোকক প্ৰতাৰণা কৰি জীয়াই থকা ।
মই পলায়নবাদী হ’লো !
জীৱনৰ মুখামুখি হ’ব নোৱাৰিলোঁ ।
সময়ক দবাখেলত হৰুৱাব নোৱাৰিলোঁ ।
আৰু ভাগ্য ।
ভাগ্যক মই বশ কৰিব নোৱাৰিলোঁ ।
আচলতে মই একোৱেই কৰিব নোৱাৰিলোঁ ।
একোৱেই ।
এয়া ৰে’লৰ উকি শুনিলোৱেই ।
ইয়াৰ লগত গাঁঠি দিয়া আনখন
চিঠি পাৰিলে ফৰিদাক দিবা ।
আৰু ফৰিদাৰ সন্তানক ……
তোমাৰ ওপৰত মোৰ এতিয়াও অগাধ বিশ্বাস
মা !
মা!
হয়তো তুমি চিঠিখন পোৱালৈকে মই
গৈ অসীমতহে থাকিমগৈ ।
দেউতাক পাৰিলে মোৰ সেৱাটি গ্ৰহণ কৰিব
দিবা ।অহা জনমটো যেন তোমাকেই
মা হিচাবে পাওঁ !
মা !
আশাকৰোঁ মোক ক্ষমা নকৰিবা মা ।
মৰমেৰে ,
তোমাৰ ‘সোণ’…..
No comments:
Post a Comment